در تالار شهر، نامزد جایزه جایزه Theaster Gates به سمت دالاس ساخت

گاستس تستر در بسیاری از رشته ها کار می کند، همانطور که هنرمندان موفق در قرن بیست و یکم انجام می دهند. او شعر می نویسد، او موسیقی را اجرا می کند، او مجسمه سازی می کند. هنوز گیتس عمدتا به عنوان سازنده مکان و سازنده جامعه شناخته شده است، به شرط اینکه اهدافش از رسانه هایی که در آنها به دست می آید جلوگیری کند. چرا تمرین اجتماعی در خارج از قلمرو شیء سازی قرار می گیرد، زمانی که هنرمندان مانند گیتس با یکدیگر در خدمت یکدیگر هستند؟

گیتس- که ادعا کرد "هنر بدون مردم مرده است" - با گفتگو سه ساعته با هنرمندان محلی و رهبران جمعه بعد از ظهر در تئاتر وایللی، در یک نمایشگاه شهرداری ظاهر شد که در ارتباط با سفر خود به دالاس به پذیرفتن 100،000 دلار Nasher جایزه گفتگوی سرگردانی که با جامعه دالاس داشت، تصویری از یک مرد و یک هنرمند را به تصویر کشیده است، که با وجود گذشت زمان زیادی که با موقعیت خود درگیر شده است، خود را به سوالات مطرح شده توسط کار خود ادامه می دهد.

گیتس سرگرم کننده و معلم است. هر دو طرف شخصیت او جمعه بود. طلسم تلما، مدیر و مدیر ارشد موزه استودیو در همکاری هارلم و گیتس برای ساعت اول جمعه بعد از ظهر، از گیتس خواست تا مجسمه سازی اجتماعی را تعریف کند. هنرمند با پاسخ او می خندد.

وی گفت: "مجسمه سازی اجتماعی مجسمه با کلمه اضافی اضافه شده است، زیرا مورخان هنر نیاز به شغل دارند."

توجه داشته باشید گیتس تبدیل به جدی شده بود به نظر می رسید پردازش آنچه که این اصطلاح ممکن است در واقع، نه فقط به او، بلکه به بسیاری از کسانی که استفاده از اصطلاح در رابطه با کار خود را. مجسمه سازی اجتماعی گیتس درباره جامعه است: "ساختن چیز نامرئی قابل مشاهده است".

در طول روز بعد از ظهر گیتس خنده دار بود، او گاز گرفته بود و الهام بخش بود. اما او نیز مراقب بود - یک دیپلمات، که دلسوزانه پاسخهای قطعی را مطرح می کند یا منتقدان و مورخان را سریع به برچسب گذاری می کند و کار خود را تعریف می کند. او بیش از پیش انتقاد از موسساتی را که این افراد را در اختیار دارند و از او در شهر بود، دریافت کرده و مقدار قابل توجهی از پول دریافت کرده است.

گیتس بیشتر علاقه مند به تأیید و تأیید سوالات نسبت به حل و فصل آنها برای افراد مشتاق بود. پاسخ خود را به دا ریل راتلایف، هنرمند و جامعه ساز دالاس در رابطه با برچسب «هنرمند عمل اجتماعی» و اینکه آیا کار هنرمند را کاهش می دهد، پاسخ دهید.

"آیا شما تا به حال به حرف بزرگان سیاه پوست رینینالد لوئیس فکر کرده اید:" چرا بچه ها سفیدپوشان همه ی سرگرم کننده ها را دارند؟ "

"یک بار اساسی وجود دارد ... که با فرهنگ، نژاد، اقتصادی، چگونگی خودمان را در رابطه با دیگران یا یکی دیگر از خودمان تصور کنیم ... آنچه که من پیدا کردم، به طور گسترده ای، نوع خاصی از مردم وظیفه بیشتری دارند و دیگران آیا ... آیا جهان هنری چیزی از یک هنرمند سیاهپوست انتظار دارد که شاید از هنرمندان سفیدپوست انتظار نداشته باشد؟ اینها ممکن است سوالاتی باشند که از خودم میپرسم اما ممکن است سوالات بیشتری در آنجا وجود داشته باشد. گیتس گفت: "وقتی به عمل خودم نگاه می کنم، آشکار است که من یک چیپ بر روی شانه ام و یا بعضی از نکاتی که باید ثابت کنم." "مانند اگر ما به هنر [جزیره سنگی] بانک هنر نگاه کنید. این چیزی بود که من می خواستم انجام دهم، هیچ فشار خارجی احساس نمی کردم ... این یک ساختمان بزرگ است که من می توانم آن را انجام دهم.

گیتس گفت: "گاهی اوقات این ساختمان برای دیگران بلافاصله در اطراف من قرار می گیرد، اما همیشه لازم نیست که همه چیز را برای همه مردم انجام دهم، حتی اگر بخشی از شخصیت من است که به آن احترام می گذارم." "آیا این می تواند نوعی از نقص ژنتیکی در روان سیاه باشد؟ ما همه چیز را برای همه مردم انجام می دهیم تا زمانی که ما دیگر راه دیگری را نمی دانیم؟ "

گیتس، همانطور که خواسته و فلسفی بود، در چندین مورد در طول مکالمه، آتش گشود. پاسخی که به ویژه درگیر آن بود، به یک پرسش از جیووانی والدراس، هنرمند، مدیر و مدافع جامعه آمد که کار هنری اش اغلب در قلمرو عمل اجتماعی قرار داشت.

والدراس در مورد کار اخیرش صحبت کرد، که تلاش می کرد توجه به هزینه های عاطفی توسعه در محله های تاریخی اما رو به کاهش را جلب کند. او گیتس را با یک سوال بله یا بدون سوال سوالی مطرح کرد: آیا هنرمندان موظف به تمرین اجتماعی هستند تا از اجتناب از همدستی در تصدیق کردن، در نظر بگیرند؟

به جای پاسخ مستقیم، گیتس تجربه خود را به عنوان یک هنرمند وارد کرد که خود را در محله های فرونشده خریداری کرده و تبدیل کرده است. چند سال پیش، گیتس بانک هنری هنری جزیره استونی را در یک ساختمان نئو کلاسیک که قبلا رها شده در جنوب سایتی شیکاگو بود و اکنون به عنوان بخشی از کتابخانه، بخش مرکزی جامعه، گالری بخشی، خدمت می کند. او ساختمان های خرید را در محله های خود ادامه داده است، هرچند او دوبرابر شده است تا چه حد اعتبار برای مبارزه با "تهدید" باید به او برسد.

"تغییری که در یک محل اتفاق می افتد و عدم تمرکز که در یک مکان اتفاق می افتد، هرگز نقص هنرمند نیست. این واقعیت که هنرمند می خواهد یک همسایه خوب باشد ... چیزی است که ما مکان های خود را برای مدت طولانی تر ساختیم. " "چیزهای خوب در آنجا وجود داشت. همین الان دیدمش."

او اثربخشی هنر و فعالیت بدون اقدام را به چالش کشید.

"اگر همه ما یک تقاضا، اعتراض، و نماز هستیم، هی. ما با افرادی که این فرم ها را اختراع کرده اید برخورد می کنیم. شما باید یک عمل داشته باشید اگر بخواهید متوقف شوید، باید یک عمل انجام دهید. کسی باید چیزی را بخرد ... چگونه پول ما را با هم قرار داده و یک ساختمان را بخریم؟ اگر میخواهید gentrification را متوقف کنید، رانندگی را متوقف کنید. کسی قصد دارد فضای قهوه ای داشته باشد و اگر شما آن را کسی نخواهید داشت. و این فقط یک شخص سفید نیست، این اعتماد سرمایه گذاری املاک و مستغلات است ... ما باید ساختمان هایی را که در آن زندگی می کنیم، داشته باشیم. "

گیتس وقتی که سوالاتی را از هنرمندان و برنامه ریزان شهر مطرح نمی کند، درباره نحوه تبدیل مسئولیت به محله ها یا آنچه که در قرن بیستم معنی دارد، در مورد تجربه خود با واقعیت های سیاه بودن در آمریکا، تنهایی هنرمند، کلیسا در مقابل سکولار بحث می کرد موسیقی، و خیلی بیشتر. این منجر به پاسخ به سادگی گفتوگو در مورد این که چرا او همچنان ادامه دارد و چرا در سال 2018 بسیاری از حضور در این تالار شهرداری هنوز به هنر باور دارند.

"ما این کار را به این دلیل انجام می دهیم که نزدیک ترین ما می توانیم به خدا برسیم ... از آنجا که ما دیگر به کلیسا نمی رویم، روح مقدس را تجربه نمی کنیم، ما در جمعه ها غذا نمی خوریم ... همه چیزهایی که توافق های یک احساس جمعی، ما دیگر آنها را نداریم. همه ما در حال غروب است ... در غیاب معبد، هنر همه ما است. "